Η πορεία του χωριού μέσα στον χρόνο
Ο Πρόδρομος είναι το νεότερο χωριό της περιοχής και δημιουργήθηκε από λίγους τσοπάνηδες καταγόμενους από το ορεινό χωριό Κούβελα. Γι΄αυτό και μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι κάτοικοι των γύρω χωριών μας αποκαλούσαν Κουβελαίους. Οι βοσκοί αυτοί, κατέβαιναν κάθε χειμώνα στην περιοχή αυτή με τα κοπάδια τους για να ξεχειμάσουν. Σιγά σιγά ρίζωσαν εδώ και δημιούργησαν το χωριό. Η δημιουργία του πρέπει να άρχισε τη δεκαετία του 1860. Δεν υπάρχουν γραπτές ή άλλες μαρτυρίες συγκεκριμένες. Γνωρίζουμε όμως ότι ο Ασημακόπουλος Ανδρέας (Γερ-Αντρίκος), ο τελευταίος των πρώτων κατοίκων του χωριού, ο οποίος γεννήθηκε στο Κούβελα το 1872, κατα μαρτυρία του, ήρθε στο χωριό σε ηλικία 5-6 ετών και τα σπίτια που ήταν συγχρόνως και στάβλοι, ήταν ελάχιστα. Επομένως οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το χωριό με μόνιμους κατοίκους πρέπει να είχε ζωή λίγων ετών.
Οι λόγοι που συντέλεσαν στο να επιλεγεί η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι ασφαλώς δύο. Πρώτος και βασικός η ύπαρξη του Μαγιώτη του "μοναχογιού" της Νέδας. Είναι βέβαιο ότι χωρίς το ποτάμι, όπως το λέμε, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ήταν πηγή ζωής για το χωριό μας. Κάποτε πρέπει να γράψουμε περισσότερα για το Μαγιώτη. Του το οφείλουμε. Δεύτερος λόγος είναι το γεγονός ότι τα πετρώδη και άγονα καταρράχια (Λαζομυλωνάς, Πυργάκι, Δέντροι, Πατωτή κ.τ.λ.) ήταν τα μόνα που δεν είχαν καταλάβει οι γείτονες Αγαλιαναίοι, ως πολύ παλαιότεροι στην περιοχή, ακριβώς λόγω του ότι δεν ήταν καλλιεργήσιμα και εκμεταλλεύσιμα.
Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα για τον Πρόδρομο, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν έστω και εν συντομία στους Προδρομίτες. Στους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που διακρίνονταν πάντα για την καλοσύνη τους, την αγάπη και το σεβασμό στον πλησίον τους. Δίδασκαν ήθος και ευπρέπεια. Σε εποχές πολύ δύσκολες διατηρούσαν αξιοπρέπεια μοναδική και γενικά εξέπεμπαν ανθρωπιά. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αγροφύλακα του χωριού που καταγόταν από τη γειτονική Βανάδα. "Ευχαριστώ τους Προδρομίτες που επί 35 χρόνια δεν με υποχρέωσαν ποτέ να βάλω το χέρι μου στο Ευαγγέλιο". Εννοούσε ότι ποτέ Προδρομίτης δεν υπέβαλε μήνυση κατά συγχωριανού του, ώστε να υποχρεωθεί να παραστεί στο δικαστήριο ως μάρτυρας. Σε μια εποχή μάλιστα που τα πινάκια των Ειρηνοδικείων ήταν γεμάτα.
Θυμάμαι με συγκίνηση και περηφάνια όταν κάποτε ένας συγχωριανός μας αρρώστησε σοβαρά την εποχή του θερισμού, όλοι οι Προδρομίτες άφησαν τα χωράφια τους και με τα δρεπάνια τους έσπευαν στα χτήματά του. Σε δύο μέρες είχαν τελειώσει. Οι μόνοι λόγοι που τους έκαναν να "παρεξηγθούν" μεταξύ τους ήταν ποιος θα κεράσει στο καφενείο και θα φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ξένο που θα νύχτωνε στο χωριό. Ήταν τόσο ανθρώπινο το κλίμα ώστε κι αν ακόμα φύτρωνε και καμία τσουκνίδα, πνίγονταν στο χαμομήλι και περνούσε απαρατήρητη.
Χρησιμοποιούμε παρελθοντικό χρόνο γιατί δυστυχώς και το χωριό μας, ακολουθώντας τη μοίρα όλης της ελληνικής υπαίθρου, έχει περιπέσει σε μαρασμό. Πλέον μένουμε εδώ μόμιμα ελάχιστοι, αρνούμενοι να το εγκαταλείψουμε. Έχουμε όμως συντροφιά μας τις τόσες υπέροχες αναμνήσεις...
Οι λόγοι που συντέλεσαν στο να επιλεγεί η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι ασφαλώς δύο. Πρώτος και βασικός η ύπαρξη του Μαγιώτη του "μοναχογιού" της Νέδας. Είναι βέβαιο ότι χωρίς το ποτάμι, όπως το λέμε, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ήταν πηγή ζωής για το χωριό μας. Κάποτε πρέπει να γράψουμε περισσότερα για το Μαγιώτη. Του το οφείλουμε. Δεύτερος λόγος είναι το γεγονός ότι τα πετρώδη και άγονα καταρράχια (Λαζομυλωνάς, Πυργάκι, Δέντροι, Πατωτή κ.τ.λ.) ήταν τα μόνα που δεν είχαν καταλάβει οι γείτονες Αγαλιαναίοι, ως πολύ παλαιότεροι στην περιοχή, ακριβώς λόγω του ότι δεν ήταν καλλιεργήσιμα και εκμεταλλεύσιμα.
Κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα για τον Πρόδρομο, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν έστω και εν συντομία στους Προδρομίτες. Στους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που διακρίνονταν πάντα για την καλοσύνη τους, την αγάπη και το σεβασμό στον πλησίον τους. Δίδασκαν ήθος και ευπρέπεια. Σε εποχές πολύ δύσκολες διατηρούσαν αξιοπρέπεια μοναδική και γενικά εξέπεμπαν ανθρωπιά. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αγροφύλακα του χωριού που καταγόταν από τη γειτονική Βανάδα. "Ευχαριστώ τους Προδρομίτες που επί 35 χρόνια δεν με υποχρέωσαν ποτέ να βάλω το χέρι μου στο Ευαγγέλιο". Εννοούσε ότι ποτέ Προδρομίτης δεν υπέβαλε μήνυση κατά συγχωριανού του, ώστε να υποχρεωθεί να παραστεί στο δικαστήριο ως μάρτυρας. Σε μια εποχή μάλιστα που τα πινάκια των Ειρηνοδικείων ήταν γεμάτα.
Θυμάμαι με συγκίνηση και περηφάνια όταν κάποτε ένας συγχωριανός μας αρρώστησε σοβαρά την εποχή του θερισμού, όλοι οι Προδρομίτες άφησαν τα χωράφια τους και με τα δρεπάνια τους έσπευαν στα χτήματά του. Σε δύο μέρες είχαν τελειώσει. Οι μόνοι λόγοι που τους έκαναν να "παρεξηγθούν" μεταξύ τους ήταν ποιος θα κεράσει στο καφενείο και θα φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ξένο που θα νύχτωνε στο χωριό. Ήταν τόσο ανθρώπινο το κλίμα ώστε κι αν ακόμα φύτρωνε και καμία τσουκνίδα, πνίγονταν στο χαμομήλι και περνούσε απαρατήρητη.
Χρησιμοποιούμε παρελθοντικό χρόνο γιατί δυστυχώς και το χωριό μας, ακολουθώντας τη μοίρα όλης της ελληνικής υπαίθρου, έχει περιπέσει σε μαρασμό. Πλέον μένουμε εδώ μόμιμα ελάχιστοι, αρνούμενοι να το εγκαταλείψουμε. Έχουμε όμως συντροφιά μας τις τόσες υπέροχες αναμνήσεις...
Νοέμβριος 2015
Ιόνιος Πρόδρομος
Ιόνιος Πρόδρομος